De reden dat ik gekozen heb voor hondenfotografie, gaat een paar jaar terug. Mijn ex-man fotografeerde honden en ik bewerkte de foto’s. Ik vond het bewerken echt heel leuk, maar het fotograferen leek me helemaal niks. Maar dat kwam eigenlijk doordat ik nieuwe dingen leren eng vind, omdat dan mijn perfectionisme naar boven komt. Wat als ik het niet kan? Mijn ex stopte met fotografie. We herplaatsten onze hond. Ineens lag het volledig stil. Een jaar later bedacht ik me dat die camera nu stof lag te happen en dus heb ik die afgestoft en ben ik ermee begonnen. Hoewel ik de instellingen en al die knopjes echt wel intimiderend vond in het begin, ben ik ze gewoon langzaam gaan leren en nu kan ik me prima redden met de camera.

Wat ik mooi vind aan het zijn van hondenfotograaf is dat je iets doet wat mensen echt blij maakt. Ze vinden de fotoshoot zelf leuk om te doen, daarna krijgen ze de galerij - wat ze weer blij maakt - en uiteindelijk krijgen ze alle bewerkte foto’s. Ook vind ik het mooi als baasjes eigenlijk niet op de foto willen, omdat ze onzeker zijn bijvoorbeeld, en dat het me dan toch lukt een mooie foto te maken die heel bijzonder voor hen wordt. Als je dan na afloop een berichtje krijgt dat ze nog nooit zo’n foto hebben gehad van hun hond, omdat hun hond niet van knuffelen houdt, en dat ze er heel blij mee zijn - daar doe je het dan voor.